Problem utraty uzębienia, a w ślad za tym idące próby jego zastąpienia przewijały się w historii ludzkości od kilkuset lat. Kości zwierzęce, perły, kość słoniowa, metale szlachetne czy ceramika, a nawet zęby niewolników, to tylko przykładowe materiały, które na przestrzeni wieków służyły ludziom do wykonawstwa odpowiedników zębów. Współczesna implantologia, jak to często w dziejach odkryć naukowych bywa, narodziła się przez przypadek.
W latach lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku, w Szwecji profesor Per-Ingvar Branemark wraz ze współpracownikami, zajmował się badaniem mikrokrążenia krwi w kościach i gojenia się ran. W ramach prowadzonych badań przyczepił on komponent optyczny w osłonie z tytanu do stawu biodrowego królika, dzięki czemu mógł obserwować mikrokrążenie w tkance kostnej przez specjalnie zmodyfikowany mikroskop. Tego typu technika nie była nowatorska, jednak innowacja polegała na wykorzystaniu tytanu do wykonania komory obserwacyjnej i jej niemal bezurazowym osadzeniu w kości.
Praca została ukończona z powodzeniem, a w momencie gdy przyszło do demontażu przyrządu optycznego w metalowej osłonie ze stawu biodrowego zwierzęcia, profesor zauważył, że kość i tytan stały się praktycznie nierozerwalne. Wkrótce Branemark zmodyfikował cel prowadzonych badań na eksploracje zdolności organizmu do akceptacji tytanu, zaś samo zjawisko odkryte przez Branemarka, zwane osseointegracją, dało początek prawdziwej rewolucji.
Pierwszym pacjentem, któremu wszczepiono tytanowe implanty był w 1965 roku Gösta Larsson. Ten pochodzący ze Szwecji mężczyzna był inwalidą, jeżeli chodzi o jamę ustną. Zabieg implantacji przeprowadzony pod czujnym okiem profesora Per-Ingvara Branemarka całkowicie odmienił jego życie na lepsze. Stał się także podstawą rozwoju nowej dziedziny medycyny, znanej jako implantologia.
W 1978 roku, szwedzkie ministerstwo zdrowia zatwierdziło wszczepianie implantów w celach klinicznych. W tym samym czasie, w Stanach Zjednoczonych Agencja ds. Żywności i Leków wyraziła zgodę na oficjalne stosowanie tytanowych implantów stomatologicznych. Cztery lata później, podczas Konferencji Dentystycznej w Toronto zostały oficjalnie przedstawione, przez Profesora Branemarka, warunki konieczne do osteointegracji w stomatologii klinicznej, a tytanowe implanty oficjalnie zaaprobowano jako metodę leczenia utraconych zębów.
Przełomowe osiągnięcie profesora Branemarka otworzyło drogę również wielu współczesnym rozwiązaniom stosowanym w chirurgii stomatologicznej, takim jak np. implanty bikortykalne. Ich największym atutem jest bardzo wysoka biokompatybilność przy jednocześnie niskiej inwazyjności metody. Aktualnie rozwój implantologii skupia się przede wszystkim na minimalizowaniu dolegliwości związanych z samym zabiegiem, jak i okresem rehabilitacji pozabiegowej oraz na zapewnieniu jak najlepszego efektu estetycznego. Zaawansowane technologie i specjalistyczny sprzęt sprawiają z kolei, że implanty są dostępne niemal dla każdego. I choć współczesne implanty różnią się między sobą kształtem, rozmiarem, rodzajem powierzchni czy sposobem połączenia pomiędzy implantem a łącznikiem, wszystkie pozwalają na zastosowanie stabilnych i estetycznych uzupełnień protetycznych, takich jak mosty czy korony.
